Wędrowiec

Poprzez złudzeń przepastne knieje
kroczy tropem nadziei złudnych…
Ciernisty szlak… wiatr oczom wieje
Smutek władcą myśli bezludnych

Mórz bezpańskich łez nigdy nie omija…
Przyklęka tam, jak nad mogiłą nieznaną
Swoje ukradkiem z policzków spija…
kryjąc w uśmiechu swą twarz stroskaną.

Jeśli nie dojdzie… żalem zagubiony
odda się w jasyr woli przeznaczenia…
Z drogi tej niemocą wiary zawrócony
Zaśnie… nie nastawiając już budzenia