Unicestwienie
Popatrz jak cień mój
się kładzie
pod baldachimem dłoni
na polu chłodnej pościeli
rozegra się bitwa o dusze
nim werbel mego oddechu
w odmęcie twych ust utonie
spojrzeniem zmieciesz pionki
z serca szachownicy
Suma dusz
się nie zrówna
ciałom nieobecnych różnicy
oddziela je zbyt wielka
jedna niewiadoma
mogę do ciebie biec
przez pola szachownicy
oddam głowę dobrowolnie
na szafocie twych kolan
gdy znów gońca
królowa pokona
inspired by ~....ktoś....
22 July 2011, 14:01
Ależ oczywiście Mariuszu:)
A konkretniej Twój wiersz:"Bez zmysłów ", podczas którego czytania, przyszły do mnie słowa, które zresztą pozostawiłam u Ciebie w komentarzu.
Pozdrawiam:)
21 July 2011, 10:55
Damianku, z tak znakomitym graczem rozegrałabym chętnie niejedną partię słów, szachów i uśmiechów;)
Dziękuję i miłego dnia życzę:)
20 July 2011, 23:43
Niezwykła opowieść o szachownicy ludzkiej duszy...
Czyta się jednym tchem, by po chwili powrócić, rozegrać kolejną partię słów...Chylę czoła.
Kradnę i ściskam :*20 July 2011, 16:28
Adnachiel...
...zamiast "dziękuję":
http://www.youtube.com/watch?v=1yrR3qOmN04&feature=related
20 July 2011, 10:53
Wiersz jest przepiękny, pełny oddania i wytrwałej wierności swojemu sercu. Znów słowa są nazbyt maleńkie by go opisać...
