Obojętność ma oczy

pomiędzy wtulaniem
a przywiązaniem do siebie
spójrz

ile jesieni i ludzi bez twarzy przemija
coś znacząc za późno

złogami przegniłych szkieletów liści
czerwieni się cisza
pustych krzeseł
tak wiele
choć wszystkie już ktoś zajął

do końca

tylko za zmarłymi tęskni się
w zagłębieniach dłoni