Nie toczy się po twarzy łza...

Po kwietnej łace idę sama, w moich oczach zasiadł ostry ból.
Na moich stopach płacze rosa, i ptaka krzyk donosi się z pól.
Nie toczy się po twarzy łza, bo moje serce skamieniało.
To jedno Twoje tak bolesne słowo mnie zdumiało.
Nade mną niebo płacze deszczem mokrych obłoków,
Przede mną świat się zamknął gęstym oparem jak mgła
Nie widzę wokół nic, nie słyszę swoich błędnych kroków.
Przede mną runął świat, nie widzę nic – ni dobra, ani zła.
Zostałam sama w świecie ludzi tych, nie trzymasz mojej delikatnie dłoni.
Odszedłeś w dal, od czarnych chmur, szarości dnia już mnie nie zasłonisz.
Czy słyszysz mnie, jak wołam Cię? Dlaczego Twoje serce mnie nie goni?
Skąpałeś mnie w oceanie łez, a to tak bardzo, bardzo mocno boli.
I jestem znów w szarości dnia, skąpana w szarej mgle nicości.
Niebo tak ciśnie mnie w ten ból, opadam w dół, już bez radości.
Poznałam pustki smak, co wije się jak żmija jadowita, boleśnie kąsa.
Szczęśliwy sen opuścił mnie, na pożegnanie głową już potrząsnął.