Zabij.

Podnieś mnie
unicestw mnie
kochaj mnie
zabij mnie
napraw mnie
obejmij mnie
tylko nie patrz w oczy
w których smutek kroczy
Spojrzenie swe dłonie we łzach moczy.
Chcę tylko egzystować,
lecz ciągle w przeszłości tkwię.
Błagam, napraw mnie.
Wspomnienia.
Zabij je.
Przytul się i nie mów nic.
Ucz się tylko ze mną 'być'.
Nie umiem już ufać, przepraszam.
Swój rozwód z życiem ogłaszam.
Żałuję, ból niweluje
Nie umiem, nie potrafię
z chwili na chwilę coraz bardziej słabnę.
Wołam o pomoc, o Twoją dłoń.
Lecz Ty powiadasz 'goń'.
Ja nie mam siły biec przed siebie.
Stoję więc wyczerpana,
nie otwierając oczu od rana.
Wyblakła twarz.
W swoich ramionach mnie masz.
A ja pytam, kiedy mnie swą miłość dasz.
Okrutnie się boję
o serce moje.
O umysł mój,
o plan Twój.
Każda blizna nabiera czerwonej barwy.
Każda blizna to każde wspomnienie,
dające jedynie ogromne cierpienie.
Każda łza przypomina o depresji,
o życiowej agresji.
Każdy krzyk woła o samotności.
Zabij mnie.
Może tak będzie prościej.