Wyblakłe słowa przysiąg
Podając sobie raz jeszcze znajome prawe dłonie
Słowa przysięgi wyblakłe bez uniesień powtarzać,
Gdy coraz ciszej biją serc weselne dzwony,
I dawno już odleciały motyle z dusz ołtarza.
O miłości ustami spękanymi opowiadać,
Gdy głos utknął w gardle potokiem łez dławiony.
Z wierności serce zranione szeptem wyspowiadać,
Gdy marzenia przez codzienność zostały zdradzone.
Uczciwości pieczęć położyć na omdlałym ramieniu,
Gdy złote kłosy dni wichrem czasu pochylone,
A za plecami niepewność kładzie się długim cieniem
Na błękitne niebo, szarością między nami podzielone.
Lecz gdy "na dobre i złe" nie takie jak się śniło,
A słowa dawnych przysiąg ogniem dni sprawdzone,
Sumienia gwiazda na straży miłości błyszczy śmiało,
Bo związane na wieki w niebie, co przysięga na ziemi spoiła.
27 December 2010, 23:10
Dziękuję Marie, za piękną i wnikliwą jak zawsze interpretację, pozdrawiam ciepło:)
Aniu to dla mnie bardzo ważne, że ktoś chce się tutaj zatrzymać choćby na chwilę. Dziękuję i pozdrawiam:)
27 December 2010, 16:43
"Gdy coraz ciszej biją serc weselne dzwony,
I dawno już odleciały motyle z dusz ołtarza."Wielkie emocje jak barwne motyle - intensywne, choć krótkie jest ich życie...
Gdy wspólne niebo po latach codzienności "szarością podzielone", jedynie ów "gwiazda sumienia" rozjaśni może jego mroki.Kolejny Twój wiersz Madziu, w którym mądrość przyodziana jest w piękną szatę słów :-)
Miłego wieczorku, serdeczne pozdrowienia przesyłam:)
27 December 2010, 15:38
Wzruszyliście mnie swoimi opiniami, bo wiersz raczej z tych trudnych...
Pozdrawiam Was cieplutko:)
27 December 2010, 13:48
Jest w nim mam nadzieję więcej tych iskierek niż smutku:)
Miłego Damianku...;)
27 December 2010, 13:44
Smutne, poruszające wersy... Piękne, niezwykłe metafory... I ta iskierka nadziei na końcu...
Przepiękny wiersz, Madziu :)) Miłego dnia :)