"Po co?"

Po co znów podniosłam skroń,
zamiast koić łzy w wieczności?
Po co sercem swym zadrżałam
zamiast płynąć ku wolności?

Po co świat się znów uśmiecha?
Uśmiech ten mi raną kutą!
Po co miotam się wśród obcych?
Czy me życie jest pokutą?

Płuca męczę swym oddechem,
oczy karmię rosą,
włosy targam, dłonie łamię,
skroń podnoszę...po co?

Może dzisiaj już nie patrzeć
na szyderczy uśmiech słońca?
Może już nie błądzić więcej?
Zostać wolną aż do końca?

Może zasnąć już dla świata,
usta poić swe ciemnością,
ciało złożyć na ołtarzu i
połączyć się z wiecznością?

Zatem skroni nie podnoszę,
nawet dźwięków już nie słyszę,
już ostatnią łzę ocieram...
...dziś wybieram ciszę...