Leśne opowieści...
Pochylam się nad kroplami rosy
są krystalicznie czyste jak anielskie włosy…
Słucham wiatru, który policzki moje pieści
tyle w nim leśnych opowieści…
Dotykam drzew dłońmi obolałymi ciężką pracą
ich energia siły mi przywraca…
Siadam i na postać idącą w moją stronę czekam…
lecz…ten ktoś przyszedł tylko zostawić w lesie śmieci
a ja głupi chciałem ujrzeć też piękno człowieka…
3 February 2012, 16:03
Gerardzie, dziękuję Ci...
Za piękno z jakim pokazujesz nam to, co tak często niewidzialne, a jest tuż obok...
1 February 2012, 10:36
Istnieje "to coś" Jolanto, nigdy w to nie wątpiłem...Choć często miałem wrażenie, że myślą o mnie "wariat",gdy czułem dla nich niewidzialne...
Piękna Twoja opinia...dziękuję :).
31 January 2012, 23:21
Piękny wiersz pobudzający wyobrażnię.
Uwielbiam słuchać szeptu wiatru on tyle myśli podpowiada.
Wystarczy tylko zamknąć oczy i słuchać tworzyć i wierzyć że istnieje to coś, coś co nie można nawet nazwać coś tajemniczego boskiego coś co możemy znależć tylko w Poezji.
Pozdrawiam cieplutko :))