Jesienna dedykacja.

Pewnemu Panu z Sopotu,
Co nie chce mi robić kłopotu,
Posyłam kolory jesieni,
Niech szary świat mu się zmieni;
Zacznę od wrzosów z polany,
Mieniące się kolorami,
Od białych po róże, fiolety,
Tak zmienne, jak czasem kobiety.
I klony ze złotem, czerwienią
Jesienne dni rozpromienią
Do pary z brązową buczyną,
Niech będą uśmiechu przyczyną .
I dodam korale jarzębin,
Co smutki przegonią z dna głębin.
Niech Pan się uśmiechnie, rozmarzy.
Z uśmiechem jest Panu do twarzy.

/Joanna/
Tak, z uśmiechem jest Panu do twarzy.
Ja piszę znów, a Pan znowu marzy...