Oto ja
naga w prawdzie stoję
przed Tobą
-moim tłem życie.

A przecież miałeś trzymać się z daleka.

Laserem ciepłych oczu
rozbijasz kamień mego serca
Układając go w mozaiki
małych radości.

Kim Ty jesteś, że mnie kochasz?

Tworzysz mi grunt pod nogami
przed każdym mym krokiem
dokładnie, uważnie dobierając gesty.
Delikatnie wprowadzasz na salony namiętności,
rozbierając mnie czynów słowami.

Kto Ci na to pozwolił?

Podkreślasz mój urok rozchylając moją
kobiecość
aż emanuję promieniami.
Tracę się z uśmiechem
w przepychu Twojej dekoracji.

Kto dał Ci prawo mnie całować?

Moje życzenie-to dla Ciebie pestka
bez problemu ją rozgryzasz.
Mój kaprys dla Ciebie jak wyzwanie
dokonujące się w Twojej sile.

Jakim prawem mnie zadowalasz?

Nie pytasz dwa razy-działasz! Już! TERAZ!
Przystawiając mnie do muru, tak, że tracę oddech,
że chcę więcej.

Mój bunt jak miód na Twe uszy
słodycz rozkapryszonej dziewczynki
niepokornie w sprawiedliwości zaklętej,
bo taką mnie uwielbiasz.
Ostatnie słowo należy do mnie,
zawsze mi to robisz...
Nie wiesz, że to przyjemne?
Błogo uzależnia...

Skąd w Tobie takie bezgraniczne zaufanie?
Nie pozwoliłam Ci na nie.
Przyznaj się
chcesz pobudzić moją odpowiedzialność?

Zawsze mi to robisz... z premedytacją kochając,
a
ja zawsze
jestem oburzona, bo
pieszczotą ciała zmywasz troski jutra,
to przez Ciebie nie potrafię powiedzieć "Nie!"
a może... nie chcę?

Hmn..
I mogłabym przysiąc, że miałam
już wszystko w życiu -
prócz Miłości...