Melancholija

Ostatnio melancholia życia mnie dopada
I cząstki myślenia mego na drobne rozkłada
Czy sensem życia jest żyć
Czy z cierpienia do świata wyć
Puste ulice, puste korytarze
Co dzień widzę nowe twarze
Człowiek nie widzi sensu w byciu
Po stracie bliskich widzi tylko pustkę w psychicznym roztyciu
Rzuca się na oślep zamiast przystanąć na chwilę
Zastanawiam się czy ku upadkowi się nie chylę
Można by to katastrofizmem nazwać jeśli się nie mylę
Czekam na te lepsze dni bo na pewno przyjdą
A potem znów gdzieś w świat wyjdą