Księżyc i filiżanka
Ona była jak saska filiżanka
On jak księżyc
W jej kształty zapatrzony
Co noc wkradał się
Do jej wnętrza
Głębiej i głębiej
Dotykając palcami z promieni
Jej tajemnic
Na dnie zatopionych
Aż zbliżyła się raz
Zbyt blisko okna
By być bliżej jego promienistych dłoni
Czyja ręka nacisnęła klamkę?
Kto skrzydeł na czas nie rozłożył?
Spadając poczuła jeszcze
Że wiatr tej nocy
Wiał ze złej strony
22 May 2011, 09:28
Jeśli wolno mi coś od siebie dodać, bo widzę poprzedników wielu,
to chciałbym jedynie skromnie napisać, iż ten wiersz jest inny od pozostałych, ale bardzo piękny.
21 May 2011, 21:54
To żaden wstyd sprawiać komuś tyle radości swoimi słowami...
Dziękuję Ci, ogromnie mnie nimi ujmujesz.21 May 2011, 21:42
Czasem rysujemy swój cień, a Ktoś stanie obok i pomyśli, jaki idealny byłby dla mnie, a cień się cieszy, że przez chwilę dla Kogoś nie był natrętny...
21 May 2011, 20:50
Alex... skoro klaszczesz, to znak, że jeszcze nie zwaliłam Cię z nóg... ale... dziękuję;)
Adamie, trywialne??? No nie wiem, aż oniemiałam... Dziękuję;)
21 May 2011, 15:35
Cieszę się, że Ciebie tu przywiał, Marie:) Pozdrawiam:)
Alex... masz rację, najlepiej co noc;)
21 May 2011, 14:57
ach ten wiatr...
zabieram ten cudny wiersz, Madziupozdrawiam ciepło:)