Menu
Gildia Pióra na Patronite

Drwi ze mnie

od teraz uciekamy na koniec. w tyle
zostają ledwie widoczne krawędzie
rzeczy i załamania światła. schodzi z nas

cień i ciężar słuchania wszystkiego
o czym się pamięta i czego nie będzie.
za miastem w zieleni wyspy kosmiczne,

granice nieba, za którymi dużo zostało,
a w nas samo więcej się przelewa
tyloma językami jednocześnie.
(20.09.2011)

53 614 wyświetleń
414 tekstów
159 obserwujących
  • BlakeDeen

    26 October 2012, 19:01

    Wspaniały wiersz.

  • czarna mamba

    26 October 2012, 19:01

    moje klimaty:)

  • słoneczniki

    26 October 2012, 16:48

    Wiersz intrygujący.
    Bliski mym niekiedy odczuciom toteż czuję go...