Moje Dna.

Odprowadziłem Cię
do krainy zapomnienia
nić pamięci rozwijając
abyś wrócić mogła
do serca mego tchnienia

Niezauważenie
tak tylko abym poczuł
bym jak Syzyf marny
kamieniem w górę uczuć
z dna Cię co noc toczył

Lecz Ty się wkradłaś głębiej
w ciemności niczym ćma
w duszę piekielną
czy anioł tam pasuje
przynosząc promień dnia?

I choć mówią
że piękno to pojęcie względne
Tyś największe
życia me pojęcie
bezwzględne

Ktoś rozdał kruszec
- pierścienie dwa
nieoszlifowane jeszcze
byłaś to Ty
czy to byłem ja?