Itaka

Oddycham z pokorą
Z uniesioną głową
Zaciągam kurtynę w teatrze
Z dala od widowni
Siadam na krześle, na pustej scenie
Splatając dłonie zapraszam na rozmowę
Swoje sumienie

Byłem pustym naczyniem
Do którego życie nalewało
Raz gorzkie raz słodkie wino
Krzywiąc wargi z cierpkości
To oblizując słodyczą skąpane
Spijałem wszystko raz za razem

Zbierałem po kieszeniach
Piasek zawiewany w oczy
A kłody rzucane do nóg
Składałem na stos
Każdy wymierzony we mnie kamień
Uderzał mnie w skroń
I spadał u stóp

Kiedyś zakasałem rękawy
I własnymi dłońmi zbudowałem dom
Z kamiennymi fundamentami
Drewnianych ścianach z rzucanych kłód

A piaskiem, który oczy kaleczył
Wypełniłem piaskownice
W której dzisiaj
Bawią się spokojnie moje dzieci…

http://www.youtube.com/watch?v=SN2WUci45yQ

02.11.2012