A...

Arturze, przecież Ania jest malarką, więc niepotrzebne twoje szukanie ;)
Z pewnością, pomaluje odpowiednim odcieniem, tylko będziesz musiał zdjąć skrzydła ;)

ooo...na ten ciąg zdarzeń to będziemy czekać i nie czekać..;))

Andzia, nie lataj, jeno pisz..;))

Piszesz tak, że czytając, chce się dalszego ciągu zdarzeń ;P
Z zapartym tchem i walącym sercem ;)

Pięknie, po prostu pięknie i tyle ;P

A ja to już nawet nie wiem skąd Ty takie wersy zrywasz...Nawet konwalie w maju nie pachną tak pięknie i na błękitnym niebie... ich nie czytałam...

"...a Ty zbierasz moje życie
wciąż od nowa z ziemi
ręką Boga unosisz
dzieląc swoje niebo na pół..."

ANIU JESTEŚ WIELKA....I WSZYSTKIE TE NASZE MARNE SŁOWA...PISANE NA TYM PORTALU... MOGĄ SIĘ KŁANIAĆ TOBIE...TYLKO DO... TWOICH STÓP... ;)))

a jak ktoś myśli inaczej to....szabla w dłoń ;)))))))

No, Andzia, chyba sobie skrzydła przefarbuję na błękitno..hehe..;))
Jeno muszę sobie szukać i nie szukać odcienia dobrego..

;))Piękny wiersz, dobre Serce w nim wymalowałaś, i choć A.kopytkami trzaska, skrzydła jego wielkie.
( i po moich piórach, wiem ! ;)

Piękna liryka...
Coś co zapada w pamięć :)

kiedy w siebie wracam
z objęć zimnego piękna

Niesamowite metafory, ale u ciebie Aniu to już normalne ;) Brawa za wiersz ;)

Fantastyczny wiersz, magia, niebo i wzruszenie. Czuje się te skrzydła, czytając.

A...
więc są jeszcze Anioły na tej ziemi, i to z błękitnymi skrzydłami ;)

piękny wiersz, ciekawią mnie te małe słońca ;)

Joasia ma rację... :)
Ostatnia zwrotka zrobila na Mnie ogromne wrazenie w sercu zagrała...! :)
Zabieram do Siebie...
Cudownie piszesz...