Tetmajer w Groszkach

Nigdy nie będę twoją żoną
umiłowaną poślubioną
jej się rozwonią kwietne sady
jej pachnieć będą winogrady...

Kościół zaśpiewa chórem wam pięknie
w twardej posadzki chłodzie uklęknę
i modlitw szczere zaniosę łkanie
za twoje szczęście i za kochanie...

Odejdę cicho we własną ścieżkę
i w inne oczy niebem niebieskie
lecz łzami pachnieć będzie świtanie
nim pełnią słońca życie mi wstanie...

Przejdę przez trudy większe niż morze
nadzieję w rękach niosąc jak zorzę
ból swój udźwignę gdy umrze życie
któremu oddech dałam o świcie...

Gdy ósmy krzyżyk posrebrzy skronie
przed wspomnieniami się nie obronię
i wnuczce mojej ciebie powierzę
i że kochałam opowiem szczerze...

A jeśli pójdę pierwsza przed tobą
ten jeden raz obdarz mnie sobą
czule pożegnaj dotykiem dłonie
i pomyśl chwilę o mnie nie o niej...

Babci mojej dedykuję ten wiersz