XXI wiek

Nie wiem czy wiesz, lecz XXI wiek już mamy,
i czy chcesz, czy nie, on nadal będzie stały.
Piszę ten wiersz, aby zadręczyć Was pytaniami..

Gdzie uczucie wrażliwości, które w nas przebywało?
Gdzie pomoc i współczucie?
Gdzie wartości, o które walczyli nasi przodkowie?
Bóg? Honor? Ojczyzna?

Gdyby nie oni, kto wie!
Jakbyśmy żyli.
I...czy w ogóle byśmy żyli.

Dlaczego ludzie zmieniają się, na gorsze?
Dają się złapać w łajdackie sidła?
Dążą do szczęścia, zatracając się w rozpaczy?
Chcąc uciec od świata, do niego powracają?

Zamiast gasić, palą;
zamiast myśleć, postępują;
zamiast milczeć, uciszają.

Gdzie sprawiedliwość?
Gdzie pożary nadziei?
Gdzie motywacja, do zrobienia czegoś życzliwego?
Gdzie prawdziwa miłość, która wszystko znosi?

Zamiast trwać, upadają;
zamiast pomóc, zabijają;
zamiast wierzyć, przekreślają.

A my i tak narzekać będziemy, na ten świat się zmieniający,
nie dostrzegając własnej osoby, mającej zamęt w sercu,
która brnie w chaosie,
aż będzie miała wszystko w nosie.