Testament
Nie umiem ubierać duszy
W słowa łatwe i proste
I pytać też nie umiem wprost
Nie konam ... jestem jeszcze
Uwolnić się nie mogę
Płonę...przestrzeń życiową dotykając
Kryształowe stalaktyty dźwięków
Wciąż mą duszę otaczają
Podaj mi dłoń
Zaprowadzę cię nad łabędzi gród
Tam korowód ostatni
Nade mną spopieloną zatańczy
Nasieniem łąk kwiecia mnie pożegnaj
A gdy minie czas ...
Zagraj dla mej duszy
Zerwij polny łan ... i w przestrzeń rzuć
Autor
24 July 2011, 15:08
Przepiękna poezja...dobry człowiek i magiczna dusza...cóż tu więcej...tylko radować się, czytać i frunąć w przestrzeń piękna...
Gratuluję Danusiu i chylę czoła...
24 July 2011, 12:43
Bożenko....hihihihiiiiiiiiiiii............Jezuuuuu....jak mnie rozbawiłaś
kocham Cię za to!!!!!!
Miałam się zaszyć w swych popapranych myślach...ale Ty sprawiłaś, że jadę w cholerę za Poznań...poszukać zdrowego rozsądku