rysopis
nie pytaj mnie więcej
proszę
po czym mnie kiedyś rozpoznasz
gdy na rozdrożu światła
każe mi zatrzymać się serce
znam przecież każdy twój uśmiech
każdą kreskę na ustach
zanim napisze ją życie
światłocieniami smutków
długie pisałeś mi listy
ze skrawków odcieni nieba
gdy słońce dopiero ma wschodzić
ułożyłam twój portret
i noszę go w najtrwalszej z pamięci
20 July 2016, 09:41
Mill, ja jestem tylko zwierciadełkiem, które odbija to, co w Was najlepsze... ;)
Dziękuję, że stale mnie odwiedzasz, choć ostatnio tak mało tu Ciebie:(M., najpierw ktoś te skrawki musiał mi pokazać i podarować.
Niemożliwe? Przecież sam mnie nauczyłeś, że niemożliwe stale się zdarza, tym, co nie domykają drzwi serca...
Bez względu na wszelką poezję, uwielbiam tą Twoją niepewność;)
Nutka prosto w serce, ale przecież w dobieraniu tła muzycznego do koloru duszy zawsze byłeś mistrzem!;)Art!, ależ dlaczego nie?:) Ta kreska przy ustach, ten smoczy uśmiech... Cały Ty!:))
Dziękuję Wam serdecznie za tyle ciepełka w taki rześki poranek w sam raz;)
19 July 2016, 17:49
Zawsze potrafiłaś ze skrawków nieba ułożyć najpiękniejsze mozaiki.
Ta mi nawet kogoś przypomina, ale... to chyba niemożliwe
że nosisz w sercu akurat to odbicie.
Bez względu jednak na wszelką niepewność, uwielbiam poezję Twoich słów.I też coś dorzucam od siebie :)
https://www.youtube.com/watch?v=NcwUtNdLFrs
