paciorki

zapach_bzu, piękna interpretacja.
RozaR, dziękuję.

...Nie pytaj, dlaczego.
Wszystko ma swe przeznaczenie...
Pięknie :) Pozdrawiam.

Ładnie - owszem .
Ale bym dodał jeszcze krople goryczy .

Mirku... Wprawiasz mnie z zachwyt nie lada :)
Pozwolę sobie zapisać w moim kajecie z błękitami giulietki :))

Mirku, zachwycasz, zadziwiasz, wzruszasz.
Bardzo piękny wiersz, dziękuję Ci.

Ukrył cię w swoich ramionach
Szeptał nuty Smetany aż słuch wypełnił błogością
Dłonią obtarł łzy i pozostawił ją
Widoków pełną z panoram Beskidów
Aż perspektywy znowu miłością
Utulił tak że z powrotem dnie i noce
Ciszą spokojem i dobra szczodrością
Jeszcze przywrócił ust twoim modlitwę
Tak byś cieszył się z Nim łącznością
I ogień i wodę i wiatr twojemu Losowi
Tak drugiego człowieka tobie dał
Dał na dalszą drogę i poszedłeś
I wiesz że idąc teraz wszystko możesz
Wszystko co ma sens jest
A nie tylko niepewnością że być może

Kiedy ocieramy paciorki łez naszych dzieci, myślę, że wtedy nawet w niebie pada deszcz...
Na szczęście po deszczu zawsze przychodzi słońce, ale czasem wcześniej przychodzi tęcza uśmiechu Przyjaciela.
Dziękuje Ci za te rozszczepione kawałki światła, które zostawiasz przychodząc.

Dziś w moich stronach deszczowo, buro i ponuro, ale za każdym razem, gdy zjawiasz się, czy to z nowym wierszem, czy odpowiedzą na wiersz mój, wychodzi słońce.
Myślę, że przyjaciele już tak mają, że opromieniają nasze życie, nawet jeśli czynią to z góry, światłem gwiazd. Bo przecież nawet nieobecni bliscy, zawsze są blisko.
Piękny błękitny wiersz.

dziękuję, Mirku, ale to nie moja zasługa, to łaska.

Gratuluję wiary emanującej w tych strofach