Montmartre

Jeden z Twoich najwspanialszych tekstów. Szczególnie, że wciąż oczy mam przesłonięte najnowszymi wspomnieniami ze swojego niedawnego pobytu w Paryżu.
Dziękuję Ci Michelu za kawę w w Twoim towarzystwie. Jesteś przesympatycznym człowiekiem wielkiego formatu!
Zupełnie nie ma znaczenia jak smakowała ta kawa :)

Pozdrawiam Cię serdecznie już z Proszowic, koło Krakowa.
Powoli wracam na ziemię :)

A mówią o kobietach, że nigdy nie wie, oj nie wie się :P

Zmienny jestem, taki genderowski jakiś :)

Dziękuję Papużko.
Pod wieloma względami moja poetyka jest bardzo niedoskonała, tym bardziej mi miło, gdy spotykam się z pobłażliwością i akceptacją :)
Raz jeszcze dziękuję oraz pozdrawiam serdecznie :)

Arturo, cieszę się, że tym razem mi się udało :)
Choć to tylko mój stan wewnętrzny, który chciałem utrwalić oraz potrzeba nazwania swojego miejsca we wszechświecie. Tzw. zakorzenienie :))
Dobrze, że yesteś, za co serdeczne dzięki i pozdrowienia :)

Iwonka, dziękuję za Twoje uwrażliwienie i dalekowzroczność.
Uściski dla Ciebie :)

Miras, Ty to jesteś jak ten dr Jekyll i pan Hyde :)
Dzięki za serdeczny wpis.
Pozdrawiam :)

Miłego dnia Wszystkim :)

piękny, pełen tej lirycznej poezji:metafor, tęsknoty , którą zastępuje prawda rzeczywistości. Pasja modlitwą i murem od zła, przez bramy którego wpuszczasz wysłanników marzeń, piękna, wieczności.

Taaaak, ten spokój, świętość chwili... dusza tu się dobrze czuje i piszesz tak, ze te słowa naprawdę malują obraz tak wyraziście, ze chciało by się samemu chwycić za pędzel i malować to piękne wzgórze za oknem, pod którym stoi świeca na fortepianie a anioł ze wzrokiem w dali czule dotyka klawiszy i wolno płynie melodia...
pozdrawiam i dziękuje za takie właśnie chwile

A jednak, namalowałeś. :)
Udało się.
Może to wszystko przez skrzydła z Sacré-Cœur?...
Pozdrawiam. :))

Takie strofy w tym miejscu, to rzadkosć ostatnimi czasy... :)

Iw., dziękuję Ci za te piękne słowa, uczucia i nadzieje. Oraz za obecność, którą zostawiasz swoje ślady na mojej drodze.

M., tak wiem, taki już jestem typ spod ciemnej gwiazdy :D
Z Place de la Madeleine do Montmartre jest kawałek drogi, ale spacer w Twoim towarzystwie to coś, na co od dawna czekam.
Po drugiej stronie Sekwany też są witraże promieniami złocone.
I nie, w cale mnie widok nie dziwi, skoro wciąż w naszych oknach mieści się to samo niebo.
Merci madame :*

Onejko, święty spokój to moja specjalność :)
Ciesze się, że jesteś.

Kati, bardzo mi miło, że mogłem się wpasować :)

Posyłam serdeczne pozdrowienia i skoro już jesteśmy w Paryżu, to zapraszam na kawę made by żabojad :))

ten wiersz piękny w sam raz na dzisiejszy mój nastrój;....pozdrawiam