niedoczekanie zaciska usta
gdy trwoga rozkrada skarbnice

przepchane bogactwem nie naszym
złudnych do ostatniego dukata
brudnych marzeń

ileż wyznaczyć potrafi
zachłannych wysłanników
zatrutej strzały

by na własność przygarnąć
ciepłe przeciągi
przedsionków obolałych

niektórzy tylko są
oddając wszystko co mają

z dobroci serca