Zapomniany teatr niewerbalny

nic nie mów
gdy źródło w ciszy otwarte
rozlewa smak nienazwanego na wargach

nic nie pisz
bo czym jest kropka przy ostatnim
gdy drżącą dłonią jeszcze przecinek stawiasz

pytasz, czy piszę listy
by nie używać pauz w milczeniu
w odpowiedzi ostatni myślnik dostajesz

niech on będzie oddechem w zapomnienie