córce
Nic innego już mi nie pozostało
Dojrzało już młode kwiecie
Ciesząc się przez łzy
Zgryzając z bólu wargi
Ofiarując Cie pod opiekę Bogu
Puszczam Twoją dłoń
Pozwalając wypłynąć na szerokie wody
Nieznanego Ci świata
Modląc się po cichu
Najgłośniej jak się da
By nikt nie zabrał Ci rozumu
Nie zasłonił oczu Twych
Czuję się jak Twój ojciec
Choć nigdy nim nie byłem
Nie wychowywałem, nie broniłem
Nigdy nie gryź jabłka
Które w gardle stanie Twym
Nie przybijaj gwoździ do krzyża
Cała wiara i serce w nim.
"Próbuję"
17.10.11
17 October 2011, 20:43
Podziwiam Twoją wrażliwość, Twoje słowa są dowodem na to, że rodzicielstwo mamy wpisane w serca i nie trzeba mieć własnych dzieci, by być ojcem.
Piękny, wartościowy wiersz.
17 October 2011, 13:12
jakże trudno pozwolić dzieciom płynąć swobodnie po wodach życia...pogodzić się z ich dorosłością, dla rodzica zawsze będą nie dość dojrzali, by samodzielnie wiedzieć w którą stronę iść...
lecz niestety nadchodzi dzień w którym przeciąć trzeba pępowinę