Na scenie
odgrywam ostatni akt życia
ubrana w drogie dodatki,
bo szata nie zdobi.
Ustawiłam sobie
analogicznie
aktorów i sprzęty
światło nastawione na cienie na ścianie.
Akt śmierci
musi być idealny
wtapiać się w scenografię
wyreżyserowany do ostatniej kropli krwi.
I choć wiem, że
nie obejdzie się bez walki
to nim polegnę
klasnę w dłonie
gdy wszyscy zmarnieją
będę wąchać kwiaty
skradzione z ogrodu sąsiada
przetańczę cały wieczór
na piasku rozsypanym
a w jeziorze gdzie księżyc zamieszkał
utopie swój śpiew
śpiew melodii
błądzących echami...
W lustrze
które wisi na niebie
przejrzę się jeszcze raz,
w jasnej sukience z rozwianymi włosami
zatańczę na palcach,
ułożę swoimi dłońmi
słowa pożegnania
w kwiatach wspomnień,
zrobię ukłon
w stronę tych, którzy
wierni sztuce pozostali,
uśmiech zostawię dla pamięci
ukochanym
i
zniknę
jak kamfora,
nie mając już twarzy.
7 September 2011, 15:52
;) Bierz ile chcesz.. możesz nawet zasadzić, skradzione lepiej rośnie ;)
7 September 2011, 15:46
Pełen ekspresji obraz...
Ukradnę, dla tych kwiatów "skradzionych z sąsiada ogrodu", połowę winy biorę na siebie;)7 September 2011, 15:43
Ktoś przede mną napisał o tym lepiej .. ktoś większy, dostojniejszy, bardziej godbnym bycia poetą... ;) :
"Życie na poczekaniu.
Przedstawienie bez próby.
Ciało bez przymiarki.
Głowa bez namysłu
. Nie znam roli, którą gram.
Wiem tylko, że jest moja, niewymienna.
O czym jest sztuka, zgadywać muszę wprost na scenie. Kiepsko przygotowana do zaszczytu życia, narzucone mi tempo akcji znoszę z trudem. Improwizuję, choć brzydzę się improwizacją. ]
Potykam się co krok o nieznajomość rzeczy.
Mój sposób bycia zatrąca zaściankiem. [...]
7 September 2011, 15:33
Bardzo piękny...
Życie jest jak teatr. Każdy odgrywa jakąś rolę. To jak się sprawdzimy jako aktorzy ocenią pozostała widownia...
(+)