Autożywot

Narodziłem się tam,
gdzie miłość rzuciła cień,
a rozsądek szepnął wnet:
pora już na dziedzica

Gdy pierś matki
przestała karmić
me małe ciało,
dusza została głodna
bicia jej serca

Los dał szach mat
Królowa była pionkiem
A w impasie uczuć
każdy ruch był jak cios

Strach postawił tamę
na rzece łez,
które bez ujścia
zatopiły serce

W szklanej klatce,
zamknięty przed
złymi i dobrymi
zniszczono owoc,
chcąc wyciąć chwasty

Mijały dni i lata,
czas wietrzył pamięć
A rozum chciał pojąć,
skąd pustka w sercu

Stara szklana klatka
stała się azylem
A wolność lękiem
i pragnieniem też

Tylko anioł,
który wyłowił
zatopione serce,
otworzył je

Lecz dłonie bez wiary,
dom bez fundamentu
nie dają schronienia
przed złą pogodą