Taki sobie zardzewiały pejzaż
Na poboczu drogi
zalega koń
o znudzonym oddechu
i kopytem
bawi się z Ziemią
Na ławeczce
siedzi woźnica
i powściąga przekleństwa w gębie
Ma w ręce bat
ale konia nie bije
sam cięgi brał
w przeklętym dzieciństwie
Teraz węgla fura
i wina butelka
próchnica rozpycha łokciami
rozchwiany 'zębostan' w gębie
Stara marynarka
i czapka futrzana
skład opału i klient
do nocy od rana
Autor
2 January 2013, 16:04
niesamowity... Ty jak i wiersz.
Zycie prostych ludzi wokół...czy biedę...opisujesz w taki niezwykły sposób... czytając człowiek przebywa wśród Tych ludzi i miejsc...
kolejny wspaniały wiersz...pozdrawiam
1 January 2013, 20:13
Witaj Piotrze w Nowym Roku wiersz ma w sobie specjalny urok i przez to jest osobliwy i wyjątkowy,skojarzył mi się z nim wiersz: Zaczarowany dorożkarz...-miłego wieczoru życzę:)