Mamo!

Na parapecie znów tańczą deszczu krople,
tańczą, choć powodu nie mają żadnego.
Ty zaś siedzisz na krześle bólu twojego
i znowu pozwalasz rozpaczy się opleść.

Wyobrażam sobie jak ciężko Ci bywa
i przepraszam, że się na tobie odgrywam.

Mamo, ja też mam tego wszystkiego dosyć.
Moje nogi odmawiają posłuszeństwa,
nie jestem silna, nie ma we mnie już męstwa.
Przywieram do ziemi przez kolejne ciosy.

I nie będzie już metafizyki w bólu,
To wszystko nas umocni- nie zaznamy łez.
Nie posłuchamy więcej na nasz temat tez,
niech mówi do nas jak do twardego muru.

Ale mamo, pomimo mych słów- KOCHAM CIĘ!

Wiem, że boli, wiem, że robię źle- WYBACZ MI!

PRZEPRASZAM, że pomóc już nie mogę