Krajobraz bez gwiazd
Na moim brzegu cisza
nieroztańczone śpi niebo
słone krople wtapiają się
w krajobraz moich ust
i tylko znajomym szeptem
wiatr pyta mnie dlaczego
serce nie chce już bić
w rytmie tamtych nut
Nad ciemnych myśli skarpą
stanęłam zbyt daleko
osunęła się twoja ziemia
pod moimi stopami
słyszałam twój głos jeszcze
we mgle nad czarną rzeką
gdzie mnie szukałeś wzrokiem
pomiędzy złymi snami
Nie jestem już gwiazd hetmanką
której niebo zazdrości odbicia
nie pojmuję ciągle dlaczego
pochylasz się nad mym cieniem
ale uwielbiam gdy patrzysz
na mnie przez promień księżyca
i dotykasz mych rzęs
najpiękniejszym
ze smutków utkanym spojrzeniem
26 May 2011, 22:31
dotykam każdej litery, smakuję jak najdelikatniejszą czekoladkę, wers po wersie ...aż
"...najpiękniejszym
ze smutków utkanym spojrzeniem ..."ja nie wiem ...pozostawię to jako komentarz ...bo cokolwiek napiszę będzie zbyt miałkie ...zbyt oczywiste ...
pozdrawiam z serca ...i sercem czytam ...
22 May 2011, 17:42
Madziu...
Twoje krajobrazy piórem wymalowane.. głęboko w sercach są zapisane :))Pozdrawiam ciepło :)
22 May 2011, 11:03
Adnachiel... Wiem:)
Alex, Alex... czyli wszystko w normie, znów Ci mowy nie odebrało;)
22 May 2011, 10:23
Wiedz*
Przepraszam za błąd.Ale dodam tylko, że znów jestem zachwycony Twym wierszem :-)
22 May 2011, 10:22
I choć jeszcze nie świtu pora, nie czas wschodu nowego dnia.
Wiedź, że ktokolwiek miałby twe wiersze najmocniej kochać
To będę zawsze ja.