Menu
Gildia Pióra na Patronite

Okruch

na brzegu życia
człowiek ugina kolana
przelotnej ciszy
a zmęczona pamięć
niejasnym wspomnieniom się przygląda
u kresu pośród szarych płacht
chwile chowają się za plecami
i życie jak pył sypki
w klepsydrze istnień
mijaniem zastyga

po tej uczcie
cóż pozostanie?
okruch ostatni
który musi znaleźć czas
by ponownie zaistnieć

53 614 wyświetleń
414 tekstów
159 obserwujących
  • marka

    24 November 2010, 15:40

    Piękna refleksja, metafory, i ten realizm...tak mimo wszystko.
    Pozdrawiam

  • Nutka67

    24 November 2010, 10:08

    Świetny.
    I ten "okruch ostatni
    który musi znaleźć czas
    by ponownie zaistnieć" po prostu brak słów.
    Pozdrawiam serdecznie.