czy to nie jest ani trochę smutne?

myśląc ciągle o wieczności
iść i zapominać codzienności?
z przemijania radość tląca,
widać wieczór, resztki Słońca
i znów nieprzeżyte,
nie w całości,
brakło czterech spojrzeń w oczy,
i rozmowy o ideach, chęciach
planach

dni dziś wiecznych, jutro bladych,
w swej ostoi trzymać będzie
kilka kruchych wspomnień żalu,
że moglibyśmy być częścią
wieczniejszego planu