Musiałem płynąć. Po prostu.
Nie byłem sobie sterem, żeglarzem.
Zieleń wody szumiała miłością
Strach wyciągał dłonie z głębiny
Nie mając nic z młodzieńczych marzeń.
Rozplótł ramiona przestwór siny.
Płynąłem w noc zimną jak słowo,
Które się rzuca na pożegnanie.
Gnałem w otchłań bezdennie lodową –
Coś blaskiem obiecały plejady
Biły o kadłub obłąkane fale
Lustro ucałował księżyc blady.
Bez szalupy, bez szans, bez opamiętania.
Płynąłem w Ciebie na oślep, na zawsze
Lecz twe serce – góra lodowa
Moje – statek właśnie,
Który w ocean ciężar żalu chowa.
5 November 2019, 17:24
słowa...nie wiem co mam powiedzieć...słowa..wiem..wiersz nie jest taktem , czasem wiersz przybiera zwykły przekaz..a te ubarwienia są zbędne
20 December 2018, 11:37
Młodzieńcze marzenia :) Być drwalem, zarabiać pieniądze na kiełbasę do kanapek i na bilety do kina, teatru, opery oraz mecze Śląska Wrocław.
21 November 2018, 16:16
Dziękuję Państwu za zainteresowanie :) Tak, zainspirowała mnie historia Titanica :)
