może nie powinnam była
osiadać w Tobie
i marznąć
rok za rokiem
do końca w połowie
docierać z sercem
z przekrojem siebie
i tulić tego w sobie
zamykać i chronić
zasychać w tym
nieuchronnie
powielać rozmnażać
każde najśmielsze oblicze miłości

przymykać oczy
sucho doglądać wciąż siebie
w pęknięciu duszy
modlić się do nieboga

płakać rankiem po snach
obrazy minione i strzępki ich
wieszać na ścianach
ogromne
gdzie sięgnąć wzrokiem
to one
drgają mną

ale ja sobie nie pomogę
zostanę
poczekam na koniec
utonę w Tobie na zawsze