Lekcja niedokończona
Mówiłeś, że szybko minie
Czas pachnący
matczynej sukni falbanami
Uczyłeś, że po to się żyje
By uśmiech rozdawać garściami
Wychylałam się zawsze zbyt daleko
Spod powiek czujnych parasola
Świat kończył się na łące, za rzeką
Bzami tak kusząco pachniała
Nienazwana wtedy jeszcze rozstań pora
Opowiadałeś mi o życia odwadze
O kochaniu nie mówiliśmy wcale
A jednak dziś wiem dzięki Tobie
Że z miłości się nie umiera
Ale żyje nie dla siebie dalej
27 June 2011, 09:49
Dziękuję, że zechcieliście odnaleźć to wszystko w kilku linijkach tekstu...
Adnachiel, Tobie dziękuję szczególnie, za wzruszenia, z których utkałam ten wiersz:*
25 June 2011, 21:42
Wiersz pachnie klimatem domowym, ma coś w sobie, taki jak łany zbóż, jak stare zabudowania.
Rustykalny i dający w kość.
25 June 2011, 08:55
Przepiękny obraz najpiękniejszego i najważniejszego uczucia...
Ten wiersz w szczególny sposób jest mi bliski...
Pozdrawiam Madziu...