między palcami kruszę złudzenia
tak szybko jak biegnie mój czas

nie ma już wkoło mnie światła
i nie odbijam się w lustrze

bezszelestnie
zamykam w ciszy tajemnice

wiotczeje mięsień
który ciebie za mocno kochał

gasnę
otulona błękitem nieba

jestem już wrakiem człowieka