Pod durszlakiem nocnego nieba

Miasto śpi
milczącą i zimną
bryłą zielonego szkła
zatopiony w sześcianie istnienia
jak muchy w bursztynie
brunatny sen
z małych strzykawek
dozuje mu czas

Jak splunięty od niechcenia
meteoryt
przejechał sporadycznie samochód
wbijając lekkiej mgle
w oczy palce

Na języku ulicy
milkną
rozmazane czerwone światła
ktoś głośnym kaszlem
pustkę wypełnił
drżąc w zaułku
wiją się sny

Bruk smugami wylizały latarnie