Między chlebem a niebem
Miasta mnie gubią
jak niechcianą nazwę czy rzecz
upychają w chaotyczny szczęk
i mrowie gadających ust
mówią że idzie, mówią na wyż
że nie ma dzikich plaż
tylko głupie gołębie
i
dziki bezsensowny strach
w codziennym zabijaniu się
wciąż od nowa
jakaś część mnie – nie słucha
może jest zbyt stara ślepa i głucha
i puka wciąż
Autor
16 December 2014, 11:21
Och! Taki jak lubię. I we mnie jest tez ta część co puka pomimo, co chodzi na obrzeża miasta gdzie ten las, gdzie ta przyroda, a i wróble mnie ciszą, takie ociążałe, przekarmione chlebem i w krukowatych, gdzieś w głębi czai się słowo do wersa. Dziękuję i pozdrawiam!
14 December 2014, 02:58
Ależ są plaże dzikie...do nich nawet ślepe oczy znajdują ścieżki, ścieżynki...
Dobrze, że chcą. Na przekór choćby.
Tytuł ładny, bardzo :)
26 November 2014, 17:02
Dobrze, że jesteście. Bo pukałam, pukałam,
a w czekaniu nie było nic, co chciałam...
Dzięki :)
