Papier, nożyce, kamień...

Mgła nad rzeką słów już opadła
ale słonecznych prześwitów
na szybie moich źrenic wciąż nie ma

Cisza sączy się z oczu
tnąc zimnym ostrzem szronu
papierowe usta

Jeszcze chwila i pęknie krzykiem
milczenia szklana skorupa
roztrzaskując snów kryształy
o brzeg serca z kamienia