Do mistrza Konstantego
kostek..
proszę,ty się uspokój..
ty mi zdrowie psujesz,serce trujesz,duszę i życie rujnujesz..
kostek..
ty każesz patrzeć mi na księżyc..
na kwiaty..i na motyle..
ja ogarnąć tego nie mogę..
jak to wszystko zmieścić,aż tyle?..
ciebie rozumiem..
ty miałeś worek wielki w cuda uzbrojony..
ja nie mam nic..nic..nawet żony..
jestem wytworem twego wiersza..
maleńkim okruchem atramentu..
tym ogniem z tego pieca,..
i tymi myślami z testamentu..
Autor
26 March 2012, 15:18
I czytaj dalej...Konstantego, bo On pięknie...pisał :) a może kiedyś ten testament...spełnisz ? :):)
A to mój ulubiony....Ile razem dróg prebytych?
Ile ścieżek przedeptanych?
Ile deszczów, ile śniegów
wiszących nad latarniami?Ile listów, ile rozstań,
ciężkich godzin w miastach wielu?
I znów upór żeby powstać
i znów iść, i dojść do celu.Ile w trudzie nieustannym
wspólnych zmartwień, wspólnych dążeń?
Ile chlebow rozkrajanych?
Pocałunków? Schodów? Książek?Ile lat nad strof tworzeniem?
Ile krzyku w poematy?
Ile chwil przy Bethovenie?
Przy Corellim? Przy Scarlattim?Twe oczy jak piękne świece,
a w sercu źródło promienia.
Więc ja chciałbym twoje serce
ocalić od zapomnienia.Pięknego dnia....Panie...S :):)
i już nie pisz o...demonach, bo sama zaczynam się...bać :):):)