Kiedyś wpisałem twoje imię
w krajobraz swojej duszy
nauczyłem się słuchać smutno-pięknej muzyki
twojego ciała…nutka po nutce
uzbroiłem się w cierpliwość oczekiwania
byś ofiarowała mi choćby najmniejszy promyk nadziei
że zostaniesz…

A ty… ty nie mogłaś przecież mi jej dać
bo ktoś policzył już twoje dni
i wiedziałaś o tym…
tylko dotyk zdradzał bolesną prawdę…
a ja byłem taki głupi i taki zakochany
by odczytać ten kod…
a może nie chciałaś po prostu, bym poczuł sens
pójścia tam z tobą ?