I ty Boże

Kiedyś się urodziłem..
W bólu i krzyku pewnej kobiety..
Która uśmiechem mnie okryła..

Rosłem, dojrzewałem jak jabłko..
Do słońca serce wystawiałem by je życie zarumieniło..
Zimą chłód hartował je by było odporne na innych..

Słuchałem, słuchano mnie..
Wierzyłem, wierzono mi..
Kochałem, kochano mnie..
Grzeszyłem, grzeszono przeze mnie..
Płakałem, płakali ze mną..
Ufałem, ufali mi..

Trzymałem w dłoni cały swój świat..
Wypuszczałem go co rano, jak gołębia z klatki..
Wracał wieczorami, wymęczony, szczęśliwy o nowe wspomnienia..
Czasem smutny, zagubiony, przez życia wiatr pokrzywdzony..

Kilka osób dla których mogę ukraść gwiazdom ich blask..
Kilka chwil które w pamięć wgryzły się jak w kość pies..
Uczucia dzięki którym jest po co żyć..
Słowa, zapachy, miejsca, doznania ,muzyka..

Zapach siana
Rosa na bosych nogach..
Piekąca skóra..
Ten kamień i mostek, wiesz który..
Pot na czole i krew do oczu płynąca..
Utwory na fortepianie na cztery ręce grane..
Przyspieszony oddech
Szept

I ty Boże..
Choć często na ostatnim miejscu, przerzucony między kartkami..
Grasz w każdym życiu pierwsze skrzypce, mimo naszych ludzkich wad..
Wyciągasz nas za ręce, każesz wstać..
Rzadko kto przyznaję się że osobiście się z Tobą zna..
Ale każdy z nas szuka nocami wsparcia które ofiarujesz nam..
Wierze, próbuje, potykam się, wstaje..
Milczę, krzyczę, zabieram, oddaje..
Staram się choć niewiele mam..
Wiem że inni oddali by wszystko..
By mieć tak niewiele jak ja