Kiedy spoglądam w niebo
malowane w błękicie,
z migrującym, białym puchem,
to żal ogarnia, mimo tej piękności.

Wszystko mija!

Zew poranny w barwach różu,
w biel i błękit się przemienia.
A gdy burza – światło przyćmi i zamiera
barwa złotej tarczy słońca.
Po dniu, z Królem na horyzoncie
ze złoto-krwistej poświaty, CIEMNOŚĆ!

Piękno zasnęło…