(Nie)dokończone

Kiedyś każdy z nas zejdzie z tej sceny.
Nie będzie komu opuścić kurtyny.
Spalimy za sobą kruche mosty.
Zatrzaśniemy nieodwołalnie drzwi.
Zamkniemy się w pudle zapomnienia.
Przysypiemy piachem wątłą pamięć.
Pogrzebiemy swoje historie całkiem bezceremonialnie,
przecież tylko dla nas miały jakąś wartość.
Nie będzie komu pamiętać Einsteina.
Szybko obrzucą nas niepamięcią.
Wsiądziemy do windy,
która jedzie tylko do góry.
Przejdziemy przez ostatnią burzę.
Pokonamy ostatni zakręt.
Prześcigniemy ostatnią autostradę.
Wysiądziemy na przystanku ulgi.
Zakończymy krwawy szlak.