Bladość nieswoja

kiedy od środka stygnę
i ciemność przestaje spoglądać
mrużąc oczy księżyca

wtedy, ciężko nić losu przecinać
bo sens splątany głębiej,
co dookreślać, gdy ból zakłada moją skórę
i oprawia smutne usta

nie czerwone od jesieni,
tylko wrzosy wyschną na pojutrze
i myśl zblednie przemilczana