Wiersz zmyślony
Kiedy gubię rytm kroków serca, co przyspiesza
Gdy nie znam kierunku dni w cieniu rozproszonych
Przychodzi nagle chwila jasności, co serce wzrusza
I staje się odpowiedzią dla pytań niepostawionych
Czasem lepiej w pokorze oddać ciszy pokłonem
uwielbienie dla światła co duszy mrok rozproszy
Gdy niebo rozsiewa dary swych dłoni nieboskłonem
Słowa nic nie pomogą, wszystko wyrażą oczy
Bywa, że nie znasz nawet dotyku dłoni, co pociesza
Najwięcej czasem treści w listach niewysłanych
Najwięcej ciepła w oczu przygaszonych świecach
Najwięcej prawdy w wierszu co chciał być zmyślony...
19 October 2010, 20:34
Dziękuję, że mogłem przeczytać to cudeńko, zgadzam się z Poprzednikami, nie sposób wyrazić zachwytu...
Kradnę :)
12 October 2010, 19:54
Dziękuję Wam.
Cieszy mnie to, że zechcieliście go przeczytać, to cudowne uczucie dzielić się tym co w nas gra najpiękniej drżeniem serca...
Dobrej nocy życzę i pozdrawiam:)
12 October 2010, 12:43
Nie potrafię znaleźć tak pięknych słów by wyrazić swój zachwyt...Każde, choćby najcudowniejsze zdanie nie odda tego co czuję czytając tak piękny wiersz...Jestem pod ogromnym wrażeniem...
12 October 2010, 12:25
Nie wiem co napisać...Tak mnie zamurowało...ile tu pięknych środków...ile przekazu...ile wzruszeń...
Pięknie to dużo za mało...
Pozdrawiam gorąco Madziu:)