Przemoknięci czekaniem

Aga, te z wosku dłonie topnieją od ciepła Waszych słów:)
Dziękuję serdecznie i pozdrawiam:)

Adnachiel... ten wiersz jest wymownym znakiem, że Anioły są na ziemi i przemawiają najpiękniej, choć najciszej w naszych sercach:*

W przesłoniętą chmurami dal spoglądał,
gdy o Tobie mu mówiłem.
Coraz wyżej w chmurach się rozglądał,
pytał: więc to za nią tak tęskniłem?

Byłem z nim w tedy na moście z kamienia,
I wiem, że on jest już z Tobą,
Bo poszedł w kierunku Twojego spojrzenia,
mówił: będę przy niej, zawsze obok.

Darku, to chyba jedyne jarzmo, za którym tęsknimy uwolnieni...

Xawierku, anioły, które zamieszkują naszą duszę, są zawsze na wyciągnięcie dłoni...

Aniu, Twój komentarz sprawił mi wiele radości, cieszę się, że mój wiersz znalazł kącik w Twoim zeszycie i sercu.

Bardzo mnie cieszy Wasza obecność:)

Cieszę się, że odnalazłaś coś dla siebie, Katarzyno.

Pięknie Ci się napisało, Beatko;)

To chyba najważniejsze, odnaleźć innych na ścieżkach własnych słów, Kasiu.

Dziękuję Wam za opinie, miłego wieczorku, Dziewczyny;)

I jesień zachwycić Cię może
darem losu co na progu czeka
bo choć jeszcze nic nie wiesz
szept wiatru w dłoniach już niesie
naręcza uśmiechów dla Ciebie

Tak mi jakoś samo Madziu napisało po przeczytaniu Twojego pięknego wiersza. Pozdrawiam serdecznie :)

Twój anioł już mnie nie odwiedza.. piękne..

Dziękuję, Ewelinko, dla mnie jeden z trudniejszych...

Przepiękny wiersz:)