Oni odchodzą

Już coraz ciszej świtają nam dni
I więcej nie ma dla nas lata
A gdzieżbyś oczy podniósł swe
Tu wszystko ma kształt kata

Na twarzach chłód się przeciąga
I śmierć się skrapla po ciele
To nic – mówią jakieś głosy
To nic – się jeszcze nie dzieje

A nasze kończyny tak smutne
Jak suche gałęzie leżą obojętnie
Płowe usta na amen zamknięte
Żadnych szeptów nic - nic więcej

Szykujemy się w podróż ostatnią
Już nic tu po nas nie zostało
Tylko wspomnienia jak pajęcze sieci
Tak dużo i wciąż jakby za mało

To oni i to ja – ciche owieczki
Zamknięci w szpitalnej celi -
Och Boże! Nie ma już nadziei…

Dedykuję: szpitalnemu łóżku, co niejedną śmierć widziało