Krajobraz duszy
Jest ogień grzechu we mnie
i świętości jasny płomień.
Jest duszy biel i serca czerwień
i myśli pokusą splamione.
Jest popiół spalonych marzeń
I przysiąg mych święta ziemia.
Jest wir rzeki zwykłych zdarzeń
I źródło świadomości strumienia.
Jest we mnie oddech wieczności
I chłodny wiatr zwątpienia.
Jest studnia wyczerpanej miłości
I jezioro łez zapomnienia.
Gubię się wśród tego codziennie.
Nie odróżniam od prawdy złudzenia,
Bo bez przewy szukam daremnie
Tego, czego we mnie już nie ma.
22 December 2010, 21:18
Dziękuję Aniu za tak miłe słowa i za chwilę w moim świecie wierszy:)
Pozdrawiam:)
22 December 2010, 21:16
Ciekawie opisane targające nami sprzeczności.Dla mnie mistrzostwo ...
26 November 2010, 19:51
Dziękuję Marie, to cudowne uczucie móc odnaleźć kogoś, kto odnajdzie się między naszymi wersami...
Pozdrawiam cieplutko w ten chłodny wieczór;)
26 November 2010, 19:44
Madziu, w Twym wierszu moja dusza przejrzała się jak w zwierciadle... I wciąż nie może nasycić się tym widokiem, zarówno tak bolesnym, tak pięknym, i... tak prawdziwym.
Dziękuję... :))
22 November 2010, 18:34
Damianie, cudnie jest podążać śladami tych kroków...
Voyage, dziękuję za piękne słowa, ale według mnie raczej pogmatwana...;)
Pozdrawiam Was i dziękuję za poświęcenie tej cennej chwili moim wersom.
21 November 2010, 23:33
Tak, tak jak Romek napisał, dziś dostaliśmy prezent w postaci pięknej wędrówki :) Cudnie jest stawiać kolejny krok w kolejnym wersie... :)
Milutkiej nocki :))21 November 2010, 18:17
Ech Violu:) Ty potrafisz sprawić, że człowiek czuje się doceniony...:) Dziękuję i pozdrawiam ciepło:)
