Jestem dla Ciebie wart mniej niż zero,
jak pusta kartka włożona do xero,
bezużyteczna, bo pomarszczona,
jak moje serce, co cicho kona.
Nawet nie spojrzysz na mnie łaskawie,
jak żyjąc bez Ciebie stale się dławię,
przełykam gorycz porażki i straty,
marnuję swe życie, powoli, na raty.
I nie uśmiechniesz się tak, jak lubię,
bez Twoich oczu się kiedyś zagubię,
przepadnę w nicość, tak bezpowrotnie,
zniknę, jak chwila, szybko, ulotnie...
Autor
12 June 2011, 14:11
Podejrzewam, że nikt nie zauważy tej różnicy. Raczej ludzie uznają, że znormalniałem i bardziej upodobniłem się do nich, wyzbywając się uczuć. Takie są brutalne realia tego wieku.
Z kształtowaniem się zgodzę, chociaż i tak oddałbym z chęcią swoją obecną osobowość za inny rozwój wydarzeń.
Za życzenie dziękuję i Tobie życzę tego samego.
11 June 2011, 21:22
Hmmm.... Zgadzam się z opiniami na temat wiersza, lecz Marcinie i Ci którzy chcą wyrzucić uczucia - bez nich bylibyśmy nudni, puści - tacy nijacy :/
Uczucia są piękne i są nam potrzebne :)
Dzięki nawet tym przez które cierpimy - kształtuje się nasza osobowość - to zabiera, a zarazem nadaje sens naszemu życiu :)
Życzę powodzenia, aby wszystko się u Ciebie ułożyło :))Pozdrawiam
3 June 2011, 00:13
Więc nie jestem sama, a uczucia. Je mogę pozostawić, ale te jedno wywalić, bez niego da się żyć... i tak wiem wiem, już uciekam spać ;)
2 June 2011, 23:35
nie zrozumiem, po kiego coś takiego w życiu. Przyjaźń a uczucie... te 2 można chować w bucie ... nie było by prościej ? No nic, piękne słowa, szkoda że nie podsycone uśmiechem
2 June 2011, 23:11
Pisany pod wpływem chwili, w przypływie emocji...
Dziękuję Julko, bardzo dziękuję.
Również pozdrawiam.
